ایران و مصر در آینه تاریخ

امروز مصریها نشان دادند اجازه نمی دهند مشمول کهنگی و پوسیدگی گذر زمان باشند.نمی گذارند حکومتی دینی روح این ملت را به انزوا بکشد و اراده شان را به بی ارادگی بدل سازد و فکرشان را به حضیض استیصال بکشاند.روشنفکران سکولار مصر هم به ملت خود سفارش نکردند در پشت بام الله اکبر شبانه سر دهند.این یعنی جامعه ای زنده و پویا.مصریها امروز یکی از بزرگترین همایش های اعتراض خود برضد یک سیستم اسلامی را نمایش دادند.مصریها به ندای اصلاحات در چارچوب نظامی اسلامی هورا نکشیدند.مصریها تصویر هیچ جانوس دوچهره اسلامی را با کت و شلوار شکلاتی ، بر دیوار ذهن خود برافراشته نکردند.

 همان شبی بود که مبارک آخرین سخنرانی اش را میکرد.گفت  کنار نمی رود تا با انتخابات سپتامبر پرچم را دست منتخب مردم بسپرد.همان لحظه خانه فرهیخته ای بودیم که گفت:

 من هرجا جمع بزرگی مردم کف کرده میبینم که گوش نمی کنند و چشم می بندند و فقط فریاد میزنند تنم می لرزد.حال در فرانسه و روسیه باشد یا ایران و پاکستان.نتیجه اش ترسناک است.

همان وقت مقاله های انقلاب ۵۷ را به علت تقارن زمانی میخواندم که شروع کردم تایپ کردن نوشتاری تحت عنوان ایران و مصر در آینه تاریخ. دو پنل داشت یکی ایران ۵۷ دیگری مصر ۹۰ . ادمین گرامی یک سایت در جواب ایمیل ارسالی به من نوشت : الان نوشته بوی حمایت از ” دیکتاتور ” میدهد.نگران نیستی؟ گفتم نوشتن اینکه باید عقلانیت را برای انتقال قدرت به کار بست ، اینکه عمر سلیمان میتواند نقش بختیار به نوعی دیگر را ایفا کند،این حمایت یا ترحم بر دیکتاتور است؟

گذشت.مبارک رفت.انقلاب مصر پیروز شد.عمر سلیمان در آمریکا در خانه اش چند روز بعد از رد صلاحیتش در انتخابات ریاست جمهوری مصر،جایی که با استقبال عجیب مردم مواجه شده بود ، درگذشت.اخوان المسلمین بر سر کار آمدند.تا اینجا همه گفتیم که مصر هم ایران ۵۷ شد.تا اینجا میشد نگران بود که مصر هم چندین سال بعد باید به استقبال یک سید خندان آخوند برود شاید اسلام رحمانی را بر قدرت سیاسی بنشاند.تا اینجا میشد دید سه دهه بعد یک دوچهره اسلامی به نام روحانی را انتخاب کند و بعد فریاد بزند رای مان را پس گرفتیم …جای ندا خالی….!!

ولی وقتی استقبال از عمر سلیمان دیده شد.وقتی رقابت تنگاتنگ احمدشفیق و مرسی دیده شد میشد این پالس مثبت را دریافت کنیم جامعه مصر هشیار ایستاده و در کمین.مصریها اعدامهای انقلابی راه نینداخته بودند.مصریها کلفت یک فاحشه خانه را که پیرزنی فرتوت باشد در خیابانها ندوانیده بودند و به آتشش نکشیده بودند.مصریها وزیر فرهنگ خود را اگر بانویی فرهیخته میبود اعدام نمی کردند.مصریها دور پشت بام علوی صدای شلیک گلوله ها را شمارشی مبنی بر رضایت خونین نمی کردند.مصریها عکس کسی را در ماه نمی دیدند.مصریها خانه های طاغوتیان مبارکی ! را مصادره نکردند.مصریها ژنرالهای مبارک ،حتی شخصی مثل عمرسلیمان از بلندپایگان امنیتی را آنگونه که همگان دیدند از درب قدرت بدرقه کردند.امسال مصر را بگذارید کنار سال ۵۸ ایران.یادمان بیاید آن تظاهرات زنان بر علیه حجاب اجباری.” ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم ” .آنروز این جماعت چقدر تنها بود. نا ” مردان ” ما کجا بودند آنروز؟

مصریها ، ملت مصر ماندند امت بی هویت نشدند.

فرهیخته ای چه خوب گفت :
ام کلثوم خواننده دربار ملک فاروق بود.وقتی ناصر که با کودتا جمهوری آورد حتی با اینکه کودتا بود و جمهوری ضد سلطنتی اش را آورده بود  ولی ام کلثوم خواننده درباری سلطنتی را همین ناصر با احترام اجازه داد خواننده قلبهای ملت مصر باشد.ما با ام کلثوم های خود چه کردیم؟ما که انقلاب کردیم با زنان خواننده مان چه کردیم؟معلوم است ام کلثوم نخواهیم داشت چون لیاقت نداشتیم.

و ادامه میداد:
شاه از دست ما ملت فرار کرد رفت نزد مصری ها شاید کمی آرامش و التیام روحی یابد.و سمبل یا نماینده مصری ها سنگ تمام گذاشت.در واقع قلب بزرگ یک ملت را به نمایش گذاشت حتی بخشی از آن خاک را تقدیم خاندان پادشاهی پهلوی کرد تا شاه را آنجا با شکوه و آبرومند دفن کنند.ما چه کردیم با شاه خودمان؟! شاید میزان خدماتی که مبارک به مصر کرده در برابر آنچه شاه برای ایران کرد قابل قیاس نباشد به عبارتی قیاس مصری که مبارک از سادات گرفت و آنچه تحویل مرسی داد با ایران ۱۳۲۰ و ایرانی که شاه به این انقلابیون داد از نوع قیاس مع الفارغ باشد.شاید قیاس سطح کشتاری که مبارک علیه مخالفان خود در دوره ریاست جمهوری اش کرد با آنچه میتوان از دوره پهلوی روی کاغذ آورد قیاس فیل و فنجان باشد! از آنسو رفتار اینان با شاهان و رهبران خود که با انقلاب و کودتا رفته اند یا حتی آمده اند!
ولی رفتار مردم مصر وقتی حکم قاضی دادگاه تجدید نظر برای مبارک اعلام شد و شادی مردم نشان میداد که آن ملت،ملت مصر هستند.مصر تاریخی ملتی درخور تاریخش داشت و ایرانی که صدای ادعاهایش گوش فلک را کر میکند با تاریخ دراز و فرهنگ و ادبش،ملتی ، امت شده به خود دید و میبیند.

 وقتی ناصر،ملک فاروق را آنچنان با حشمت و عزت،با کشتی تشریفاتی سلطنتی با شلیک توپ ، به بیرون مصر هدایت کرد تا کودتایش تکمیل و تحکیم شود، در اصل ملتی تاریخی با این کنش،تاریخ بزرگ یک ملت قابل احترام را نمایش گزارد و کرامت آن خاک را نمایش داد.

امروز مصریها نشان دادند اجازه نمی دهند مشمول کهنگی و پوسیدگی گذر زمان باشند.نمی گذارند حکومتی دینی روح این ملت را به انزوا بکشد و اراده شان را به بی ارادگی بدل سازد و فکرشان را به حضیض استیصال بکشاند.روشنفکران سکولار مصر هم در این یکسال بیکار نبوده اند.آنها هم به ملت خود سفارش نکردند در پشت بام الله اکبر شبانه سر دهند.سازماندهی کرده اند و ملت که ندای این روشنفکران سکولار را دریافته اند.این یعنی جامعه ای زنده و پویا.مصریها امروز یکی از بزرگترین همایش های اعتراض خود برضد یک سیستم اسلامی را نمایش دادند.مصریها به ندای اصلاحات در چارچوب نظامی اسلامی هورا نکشیدند.

مصریها تصویر هیچ جانوس دوچهره اسلامی را با کت و شلوار شکلاتی ، بر دیوار ذهن خود برافراشته نکردند.مصریها آسانترین و کم هزینه ترین راه را با فریب دلخوش کننده اصلاحات پله پله و یا با مضحکه منفذ امید در چارچوب صندوق رای به بهای راحتی خود نخریدند.مصریها امروز برخواسته اند.نه رنگ میشوند نه اجازه میدهندروشنفکرانی سودجو و مردم فریب، هر دم به یک رنگ، هر روز برای آنان بر ضریحی ، دخیلی رنگی ببندد و آنها را هم دعوت کند که بیایید به پای این ضریح ، دخیل ببندیم.اینکه فردا مصر چه شود،اینکه به کدامین سو برود.

اینکه چه گروهی برنده از این چالش و چلنج خیابانی بیرون بیاید و اینکه آیا سودجویان خارج میتوانند با بندی مصنوعی و فریبی ابلهانه مسیر این حرکت سکولار مردم مصر را منحرف کنند قطعا باید منتظر ماند و شاهد بود ولی مصر به یاد خواهد داشت ” ملتش ” آنگاه که باید بر پرنسیبهای یک ملت مدرن شده پافشاری کرد، و آنچنان که شاید برای حق ملت فردایی ایستادگی کرد.

بله هرگز ما نمی توانیم مثل آن ملت باشیم و جنبش ما هم مانند آن ملت نخواهد بود.چون ما اخلاق و رفتار و کنش و منش مان در خور یک ملت با فرهنگ و تاریخی نبوده که این ارزشها به امروز مردم ما برسد.ما ملتی بی روح شده ایم.ما مانند زامبی های بی روح میخوریم،میشنویم،می بینیم،می خوابیم ولی نمیدانیم چه باید بکنیم و نمی دانیم چه مسئولیتهایی به عنوان یک ملت برای فردای میهنمان داریم.ما بی اخلاق شده ایم.ما بینشی بیمار داریم .ما درمانده و وامانده در چهارراه تاریخ ایستاده ایم و هر بار یک گاری از این چهارراه ، از روی ما رد میشود و ما هر روز لهیده تر از دیروز …

آنچه در کشورهایی مثل ترکیه و مصر میگذرد شاید برای آنها که سنشان از مرز تغییر ذهنیات و باور هایشان گذر کرده صرفا نمایشی بر پرده گذرای تاریخ باشد ولی برای نسلی که اکثریت مردم ایران را تشکیل داده ، با اینکه ضعف ها و لکنتهای فراوانی در ماهیت و هویت و شخصیت اجتماعی – سیاسی ما وجود دارد ولی باید بیاموزیم ،باید غبطه انگیز،ببینیم و تحلیل کنیم نه برای تغییر خودمان که شاید اندکی دیر باشد برای منتقل کردن به نسل آیندگانی.

ما باید تغییر کنیم….

 کوشان م